Van angst naar vrijheid: de zee
En ineens zat ik op m’n knieën in het Waddenzeewater, met een vrouw van 26 leunend op m’n armen. Haar ogen gesloten, langzaam ontspande ze. “The ocean is holding you. Just allow yourself to feel the waves…” Toen het water haar oren raakte, kwam ze met een schok omhoog. “Oh my god, what is happening?”. “It’s just the water saying hello to your ears. It is a funny feeling, maybe for now it feels really weird, but just allow yourself to feel it and soon you will get familiar with this sensation”. Langzaam, terwijl ik dit keer haar hoofd niet ondersteunde, liet ze zichzelf iets meer gaan. Het water liep in haar oren, ze ademde rustig door en liet zich dragen door de stille zee. “You can let go now” zei ze. Ik dacht dat ik het niet goed verstond, dus hield haar nog drijvende. Toen ze dezelfde zin herhaalde, wist ik dat het tijd was, juist voor mij, om haar los te laten. En ze dreef.
Ik had haar met mijn minstens twee keer zo grote lichaam laten zien dat je niet alleen in de Dode Zee, maar ook in de Waddenzee kan drijven. Opgegroeid in Shanghai China en nu wonende in Parijs, was ze niet vaak bij de oceaan en slaakte een kreet van verbazing bij het zien van deze drijf-demonstratie. We hadden elkaar ontmoet in een biologisch lunchtentje in Lauwersoog aan zee waar ze 2 weken verbleef en werkte. Het water is haar grote liefde en tegelijkertijd haar grote angst. In China leer je niet zwemmen zoals elk kindje in Nederland, en voor haar was het de tweede keer in haar leven dat ze de oceaan in ging. Ik deelde met haar iets over mijn verblijf op Lanzarote, m’n passie voor de zee en prille liefde voor surfen. Ze wilde dat ook zo graag leren. Toen ze zei dat ze niet kon zwemmen – in dezelfde adem waarmee ze haar liefde voor de zee uitte – vroeg ik haar of ik het haar mocht leren. “Oh my god, really?” “Off course!” klonk recht vanuit m’n hart, dat helemaal warm en blij werd. Ze had geloof ik niet door dat de eer en het cadeau voor mij misschien wel groter waren dan voor haar.
In een auto die net zo jong is als zij, reden we naar een hoekje bij de dijk waar we makkelijk het water in konden. De bodem onder onze voeten gaf ons een blubberig welkom. “This is scary” zei ze rillend. Ik dacht aan het verhaal dat ze me eerder die ochtend vertelde. Over hoe ze opgroeide in een conservatief gezin in China, stopte met haar universitaire studie aldaar en tegen iedereens advies en levensovertuiging in vertrok naar Duitsland – ‘not my thing’ – en later landde in Parijs. “It was something I had on my mind and I just couldn’t ignore it any longer”. Ze ging studeren aan de Kunstacademie en ook daarmee is ze later gestopt. “They wanted me to describe in detail, on at least three pages, a piece of art I created that was transmitting it’s meaning without words. I couldn’t do it.” Nu is ze fotograaf, werkt aan haar portfolio en heeft een diepe wens om hiervan te leven en over de hele wereld te reizen.
“You have overcome many scary things in your life, I know you can do this!” “Yes, that’s true” zei ze, en ze wandelde op haar eigen tempo dieper het water in. Eerst op haar knieën, daarna zittend. Toen ze er klaar voor was stak ik m’n armen uit en liet ze zich dragen. Haar ogen gesloten, één met het water en haar adem, de deining voelend van de vriendelijke golven die dankzij een in de verte langsvarend bootje op ons af kwamen. Af en toe kletste het leven door me heen en zei bemoedigende dingen tegen haar.
En ik keek toe. Ik was getuige van hoe deze jonge vrouw haar angst voor de zee omarmde en deed waar ze zo naar verlangde. Een sereniteit verscheen op haar gezicht. Er daalde een diepe stilte neer in dat moment. Zo’n stilte waar geen woord voor te vinden is.
Even later op het droge gingen we op picknicktafelstoeltjes liggen om op kinderlijke wijze de schoolslag techniek te oefenen, terwijl twee rustende wielrenners aan de andere kant van de tafel onverstoord hun bammetje bleven eten. Toen we voor de tweede keer het water in gingen, kwam haar plezier naar boven “oh my god, this is so amazing! It is not scary at all!” En later “I feel so free!!”
Het kippenvel kwam bij ons beiden langzamerhand tot op het bot en rustig gingen we terug naar het blubberige strandje. Een kwal kwam ons onderweg tegemoet zwemmen, sierlijk en rustig, met schitterende vormen en kleuren. “When you are not affraid, animals won’t harm you, they feel your energy” zei zei, terwijl ze het kleine diertje bewonderde dat om ons heen bleef cirkelen. Naast ons kwam een kajak met een meneer erin aan wal. Hij kwam van het eiland Schiermonnikoog. In vijfenzeventig minuten was hij de zee – ‘in één rechte lijn’ – overgestoken. “Could wé swim to that island too?” vroeg ze, met een grijns op haar gezicht.
Angst? Een andere naam voor ‘deur naar de vrijheid’!
